blejs

Czasem wystarczy jedno słowo by podsumować ostatni przedział czasu, wydarzenia, odczucia chwili obecnej. Nieraz nie ma co rozwlekle rozpisywać się długim tekstem. Wystarczy znaleźć dobry wyraz, nie za skomplikowany oraz niezbyt banalny. Z drugiej jednak strony, nieraz najlepsze jest to co pierwsze przychodzi na myśl. Można poszukiwać słów o wielorakich znaczeniach używanych rzadko, ale także często używanych słów bez wielu znaczeń. Znaczenie słowa zależy od kontekstu zdania, w jakim zostanie ono użyte. A jak zostanie tylko tak palnięte, bez zdania? Tak zupełnie osobno, nie będąc elementem dyskusji. Nie mam ostatnio weny na pisanie poezji. Właśnie dlatego nie chciałem się tutaj za bardzo rozpisywać. Powiem więc na zakończenie tylko jedno - "p i c k a" !!! I wszystko jest jasne... No powiedzmy...

Gdzie kłosów sto, faluje i źdźbło. Sypię się jak piasek, chodź nie płynę wraz z czasem. Klepsydra obraca się, lecąc po orbicie. Za górą, za lasem, rozpływam się z hałasem miejskiej dżungli - choć tu zawsze coś mnie wkurwi. Niczym pies ogrodnika, co widzi mięso i szczeka. Zachwycam się pięknem niejednej róży, co może dobrze mi nie wróży - ale jestem już duży i mój spokój to burzy, jak w trakcie burzy ciszę - więc na spokój rzadko liczę. Wiję się jak węgorz w swoich przemyśleniach, spontanicznie i szybko wyłaniam się z cienia. By zaatakować potokiem słów - a czytasz ten bezsens. Poszukasz tu metafor - ja piszę je przez sen. Śnimy o różnościach, każdy tu jest sobą. Powiesz mi, że człowiek zawsze myśli głową? Zastanów się nad tym - zawsze bywasz sobą? Życie - wspomnień różnych nie rozróżnię na złe czy dobre - to kwestia zwątpień w sens ich. Nie dam wiary, że wszystko zapisane jest tu na stałe. Wędrówka duszy, obrót planety wokół jednego. Wszyscy kręcimy się wokół tego samego, różnie postrzeganego przez nas - środka. Początku i końca, śmierci i zarodka. Czy koniec to początek? Czy krzyk przerywa ciszę? Ja zwykle w to nie wnikam... jak źdźbło się kołyszę...

I bycie chomikiem miewa swe złe strony... Bo jak to jest biec, cały  czas przebierać łapkami, wiedząc że tak naprawdę biegnie się w kółku, które cały czas kręci się w miejscu. Jednak gdybym ja był tym kółkiem, zapewne wkurzałoby mnie to, że biega we mnie jakiś chomik i muszę kręcić się bezwładnie - dookoła własnego środka. To tak jak w mojej głowie - wyobrażam to sobie. Mimo to, iż jestem wprawdzie dzięciołem, więc co ja mogę wiedzieć o bieganiu. Latanie mam w planie zanim zjem śniadanie. A gdy już się nalatam i na stukam... wyobrażę sobie, że jestem tylko marnym, mizernym człowieczkiem. Czerwoną rzodkiew zeżrę i rzepą przegryzę. A później położę na talerz dorodnego, soczystego buraka, którego wybrałem sobie na swój obraz i podobieństwo. Pogryzę, przetrawię, pomyślę... najlepiej to ma chomik, choć tylko w kółko biega, bo żarcie ma podane i więcej mu nie trzeba...

Biegnąc przed siebie, czuję w plecy wiatr.
Mógłbym dobiec tak, aż do samych Tatr.
Lecz czy na górę wleźć, radę już bym dał?
Szybować jak ptak, wysoko bym chciał...
Wznosić się do góry, aż po same chmury.
Zmartwień nie mieć żadnych, patrzeć na świat z góry.
Ale póki co, jestem Kundel Bury.
Kopię w ziemi dziury, aż trafiam na rury.
Bo w tym jestem dobry, taki pozostanę.
Orła naśladować nie jest mi pisane...

A to był wierszyk, który zarymowałem myśląc o ostatnich dniach wakacji. A fakt jest taki, że nie zostałem stworzony do odpoczynku. Ja kocham naukę. To oczywiste, dlatego że jestem zdolny i bystry, a moim jedynym problemem jest niepunktualność.

Lubię pestki z arbuza. Mają nietypowy smak, a jednak taki szlachetny. Lubię je rozgryzać. Czuć w zębach ich pękanie, trzask. Jest to mój ulubiony rodzaj pestek owocowych. Innych zresztą raczej nie jadam.